جغد تنها پرنده ای است که چشمانش همانند انسان در جلوی صورت قرار گرفته است. با این حال جغدها نمی توانند چشمان خود را حرکت دهند و برای دیدن محیط های اطراف باید سر و گردن خود را بچرخانند.

صورت و پاهای جغدها مملو از پر است. جنس نر و ماده جغدها شبیه به هم هستند ولی جغد ماده دارای جثه بزرگتری نسبت به جنس نر است. اندازه گونه های مختلف متفاوت است و می تواند از 15 سانتی متر تا 76 سانتی متر را شامل شود.

جغد دارای قدرت بسیار بالای شنوایی و بینایی است. قدرت بینایی این پرنده به قدری بالا است که می تواند شکار را در تاریکی های شب نیز مشاهده کند. برخی از جغدها نیز با استفاده از قدرت شنوایی بالایی که دارند شکار را دنبال می کنند.

تغذیه جغد

جغدها با توجه به اندازه و محل زندگیشان از انواع موش ، سمور ، خرگوش و سنجاب تغذیه می کنند. جغدها برای کشاورزان نعمت محسوب می شوند زیرا می توانند موش های مزرعه را شکار کنند و به عنوان غذا بخورند. برخی از جغدها از حشرات تغذیه می کنند.

برخی دیگر به درون آب شیرجه می زنند و ماهی های درون آب را شکار می کنند. جغد پس از شکار طعمه ، آن را با استفاده از منقار تیزی که دارد تکه تکه کرده و می خورد. اگر شکار اندازه کوچکی داشته باشد ، آن را درسته قورت می دهد و استخوان هایش را با عملی شبیه سرفه خارج می کند.

برای نگهداری و پرورش جغد باید توجه کنید که این پرنده دارای شرایط نگهداری خاصی است و در ایالات متحده به کسانی که آموزش های لازم را دیده اند و مجوز لازم در این زمینه را دارند ، اجازه پرورش جغد داده می شود. جغد ذاتا پرنده ای وحشی است و هنگام نگهداری در خانه احتمال حمله آن به اشیای مختلف من جمله بالش ، پتو ، سایر پرندگان و حتی افراد نیز وجود دارد. از طرف دیگر شب و روز جغد متفاوت است. فعالیت جغد در شب شروع می شود و مخصوصا در دوران جفت گیری سر و صدای زیادی را به وجود می آورد.