در روایات می خوانیم: « اِتقوا المٌحقرات من الذنوب فانها لا تغفر »[1]. (از گناهان کوچک پرهیز کنید که بخشیده نمی شود).

شاید به این دلیل که در گناهان کوچک، انسان احساس شرمندگی نمی کند و لذا به فکر توبه هم نمی افتد، بلکه جسارت و جرأت او بر تکرار آن زیاد و زمینه ای برای بخشش فراهم نمی شود. اگر کسی که مقدار کمی بدهی دارد، به طلبکار بگوید: تو که از من طلبی نداری، مقداری که می خواهی ارزشی ندارد، او طلب خود را نمی بخشد. ولی اگر مبلغ بیشتری بدهکار باشد و نزد طلبکار آید و عذرخواهی کند، طلبکار یا به او مهلت می دهد و یا او را می بخشد. آری، طلبکار، مقدار کم را با جسارت نمی بخشد، ولی مقدار زیاد را ممکن است با عذرخواهی ببخشد .

منابع:

1-وسائل ، ج 15 ، ص 310

(کتاب پرسش های مهم پاسخ های کوتاه حجه الاسلام قرائتی سوال30)